dansi dansi leikhúsið mitt

Í dag skrifar Páll Baldvin um dansleikhússamkeppnina í Fréttablaðið.  Hann er ekki sáttur.  Páll Baldvin er fýlupoki per exelans og hefur í gegnum tíðina komið með mjög svo undarlegar greinar þar sem að hann hefur farið mikinn um málefni sem að ættu kannski ekki heima í gagnrýni.  Hér aftur á móti hittir hann helvítis naglann. Beint í mark. 

Það þarf að endurskoða þessa keppni.  Hún er allavega ekki að hjálpa dansinum á Íslandi.  Vinur minn sem stundar leikhúsnám fór í fyrsta skipti á dansleikhús á föstudaginn, hann hefur takmarkaðan áhuga á að fara aftur.  Ég hef margoft farið, ég er sammála honum.   Sem að er ótrúlega sorglegt af því að þetta er eitt mest spennandi form sem að til er.  Þegar vel er gert þá er fátt betra. (We are all Marlene Dietrich FOR)

Því miður fáum við allt of sjaldan að sjá svo vel unnin verk.  Þar af leiðandi er erfitt að inspírerast.  Við þurfum meiri grósku.  Við þurfum kannski að fá að sjá fleiri erlend verk, frekar en að útlendingar fái að sjá íslensk. 

Auðvitað er þessi keppni ekki alslæm.  Hún er meira að segja mjög nauðsynleg.  Fólk þarf að fá að æfa sig.  Prófa sig áfram.  Reka sig á.  Ég er til dæmis mjög sammála Páli að tvö verk hafi verið lengst unnin.  Sigurverkið, Blink of an eye og Sápa.  Blink fannst mér reyndar mjög tilgerðarlegt, þetta var svona "við ætlum að búa til "svona" verk".  Fyrir mér var þetta eins og Erna Ómarsdóttir og Merce Cunningham hafi endurgert Hitler atriðið í Legi.  (sorrý)  En nú hafa þessir vinir mínir vonandi náð þessu út úr systeminu sínu og geta haldið áfram og gert enn betri hluti næst.

Allavega. 

Verðum við ekki að segja að það sé bjartir tímar framundan.  Ha? Spennandi fólk að gera spennandi hluti og svona.  Sól úti og blóm í haga.  Ég get ekki farið að vera sammála Páli Baldvini tvisvar í sömu færslu.  Framtíðin er björt...