Ferðalag

Ferðin hefur verið lengi í undirbúningi, bíllinn bónaður og farangri pakkað, ástvinir kvaddir. Lagt hefur verið af stað en áfangastaðurinn er þó enn lang í burtu.  Á veginum urðu fyrir ófyrirsjánleg fjöll, sem erfitt er að fara yfir en ómögulegt að ætla kringum, því þá yrði ferðin farin um flatlendi, og það er ekkert gaman. 

Kortið gleymdist heima.  Í síðustu viku settust ferðalangar saman niður og teiknuðu sér sitt eigið kort, allavega vísi að korti, vegvísi.  Svo var lagt af stað á ný en í stað þess að rýna í kortið og reyna að fullklára það, var stefnan tekin beint áfram á næsta tind. 

Og viti menn, bíldruslan virtist mjakast uppá við, toppurinn virtist örlítið nær, vorum við að komast yfir erfiðasta hjallann.  Þá drapst á vélinni. 

Helgin var tekin í að fara yfir vélina, pumpa í dekkin, smyrja meira nesti. Færa til bókanir.  Sólin kemur upp á ný og við leggjum af stað, en í stað þess að bruna á áður óþekktum hraða yfir holt og hæðir, byrjar farskjótinn að renna löturhægt aftur á bak. 

Panik kemur í mannskapinn, handbremsubeygja í hálfhring og tíkin botnuð niður fjallið, til baka. 

Förum í hina áttina, fjöll eru leiðinleg.