Kellingar og kaldur bjór...

Ég er með blöðrur á puttunum.  Það þýðir bara eitt:

S I Ð R O F !

Þrjár æfingar og þrjú ný lög.  Við erum komnir með helvíti gott prógramm:

Sex on the Highway, Leikarinn, Það eru að koma Jól, Litla stelpa, Pönkari með hund og Atvinnulausa leikkonan.

Tónleikar auglýstir síðar.

 

Hell Jeh!

Þýsk snilld og íslenskt fífl

Í Dv í dag skrifar Jón Viðar dæmalausan leikdóm um tvær sýningar, Endstation Amerika og Ræðismannaskrifstofuna. Í fyrirsögn er spurt: HVER ER FÍFLIÐ? Ég á mjög auðvelt með að svara þessari spurningu: JÓN VIÐAR ER FÍFLIÐ!. 

Það er með ólíkindum að þessi maður fái að dæma hverja sýninguna á eftir annarri, hann er forpokaður leiðindaseggur sem að finnst allt leiðinlegt og ætti ekki að fá að koma nálægt nútíma leikhúsi.  Næst þegar ég set upp sýningu er ekki séns að hann fái að skrifa stakan staf um sýninguna (og væri það ekki í fyrsta skipti sem hann er settur í bann hjá leikhúsi).  Reyndar er maður farinn að líta á það sem góðs viti ef að Jóni Viðari finnst eitthvað ömurlegt.

Jónas Sen dæmir ekki plötur með Mínus og Jón Viðar á ekki að fá að dæma Castorf.  Það er ekki séns að maðurinn hafi ekki labbað inní salinn með fyrirfram ákvarðaðar skoðanir á sýningunni.  Jón Viðar á bara að dæma sýningar hjá...æi ég vill eiginlega ekki stimpla neitt leikhús svo leiðinlegt að Jóni finnst það skemmtilegt.

Leikhús þrífst á breytingum.  List sem að er föst í einhveju fari er dauð.  Ef að leikhúsið á að geta keppt við aðra afþreyingarmiðla þá verður það að vera í takt við tíman.  Jón talar í lok gagnrýninnar um að nálykt sé af Borgarleikhúsinu og bendir fólki á að fara frekar út á leigu og fá sér eintak af Streetcar Named Desire frá árinu 1951.  Rosa ferskt.  

Ég held að frekari rök megi færa fyrir því að nályktin sé sterkari annarsstaðar, til dæmis á Leikminjasafni Íslands þar sem að megin uppistaða safnsins eru dauðar mublur (forstöðumaðurinn meðtalinn).  Ekki það að safnið sé ekki mjög mikilvægt fyrir íslenskt leikhús.  Við verðum að kunna söguna til að geta bætt við hana en við eigum ekki að reyna að viðhalda sögunni.  Höldum frekar hugsjónum frumkvöðla á borð við Sigurð Málara á lofti, manna sem að brunnu fyrir því að koma leikhúsinu á hærra plan. 

Jón Viðar á þá bara að vera í því, með Vigdísi í annari og Svein Einars í hinni. (sá síðarnefndi svaf einmitt við hliðina á mér á Castorf sýningunni og talaði á eftir um hvað hún var léleg).  Ég var aftur á móti glaðvakandi og skemmti mér konunglega. 

Ég hef ekki enn séð Ræðismannaskrifstofunna en get ekki annað en beðið spenntur eftir því, hún hefur nefnileg fengið svo góða dóma.

 

Sorrow conquers happieness

Í dag sá ég Guð.  Hann er á laugarvegi 26.  Farið og sjáið hann.  Hann er stórkostlegur

 

Af næsta Eddu hamphafa & Daníeli Ágústi

Jörundur vinur minn er tilnefndur til Eddunar fyrir hlutverk sitt sem slefandi gleraugna geldingurinn í Veðramótum. Ég væri að ljúga ef að ég segði það hafa komið mér á óvart.  Það sem kom mér á óvart var hversu Astrópía var sniðgengin. Kommon! leikmynd og búningar?! 

Á nýliðinni Airwaves hátíð breytti Daníel Ágúst lífi mínu.  Ekki var hann uppi á sviði í syngjandi sveiflu ásamt öðrum poppurum með Meik í augunum,  heldur var það þegar ég sá hann á trylltum tónleikum, leggja á leið sína krók til að fiska upp bjórglas af gólfinu og koma fyrir á borði. 

Fyrir mér rann upp ljós, þetta var það sjálfsagðasta í heiminum.  Það er óþægilegt að standa á glerbrotum og njóta tónleika, starfsfólk hefur betra við vinnutíma sinn að gera en að sópa og   þetta er ekkert mál.  Örlítið aukaerfiði á eigin hryggjasúlu við niðurbeygingu en ekkert til að gráta yfir. 

Restina af hátíðinni lagði ég, liggur við, lykkjur á leið mína ef að ég svo mikið sem sá glitta í eitthvað glerkyns á glámbekk.  Síðustu daga hef ég svo reynt að koma auga á eitthvað sem að betur mætti fara og ef að heppnin er með mér hugsa ég: Hvað myndi Daníel gera?      

ííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííííí!

Ég er með suð í eyrunum.  Lágt en stöðugt hátíðnihljóð.  Oft er svoleiðis pirrandi en mitt er það ekki.  Mitt hátíðnihljóð er hlaðið minningum.  Háværum minningum.

Síðasti dagurinn á Airwaves er í kvöld.  Þetta er búið að vera stórkostlegt.  Engar raðir og leiðindi bara rokk og geðveiki.  Uppúr standa nokkur bönd, Strigaskór nr.42 voru frábærir (í alvörunni), Færeysku piltarnir í Boys In a Band voru mjög hressir, Borko kom skemmtilega á óvart, Fm Belfast stóðu fyrir sínu, Reykjavík! var augnayndi, Heavy Trash voru töff og !!! náðu upp mestu stemmingu sem ég nokkurn tíman séð á Nasa, ótrúlegir tónleikar.

En gleðin er ekki búin.  Í kvöld er það Skakkamanage og The magic numbers.  

Munurinn á mér og MÍT

Í dag skrifaði ég undir árssamning við Þjóðleikhús Íslands.  Ég mun leika í fjórum leikritum á árinu, Gott Kvöld (sem nú er í sýningum), Konan Áður (sem nú er í æfingum), Baðstofan og Sá Ljóti (sem frumsýnd verða á næsta ári)

Þjóðleikhúsið er mjög frábær vinnustaður, ég er heppinn með það og á eftir að græða margt á því. 

Þjóðleikhúsið er líka mjög mikil stofnun, það er ekki heppið með það og á eftir að tapa mikið á því.  

 

Oft var þörf en nú er möst!

Mig vantar húsnæði! Það er að segja húsnæði sem að ég get æft og sýnt leikrit í.  Það þarf að vera 150+ fermetrar og vera í göngufæri frá miðbænum.  Einhver leigugjöld eru möguleg en helst ókeipis.  Húsnæðið þarf einungis að vera tilbúið undir tréverk og vera tilbúið til að vera málað allt kolsvart.  Leigutími er allavega fram á vor en hugsanlega lengur.

Hmmm. Það ætti ekki að vera vandamál að redda þessu.

þeir sem einhverjar upplýsingar geta veitt mega hafa samband á [e-mail] eða kommentað. 

Snilld

Ég var að horfa á Næturvaktina á Youtube í lélegum gæðum.  Þessir þættir eru ekkert nema snilld.  Og þá meina ég í alvörunni snilld (ekki bara svona eins og maður segir "algjör snilld" heldur skipa þeir sér á hillu með öðrum snilldar þáttum eins og Arrested Development og Office.)  Þá er það komið á hreint.

Það er eitt samt sem er pínu skrítið.  Ég hlæ eiginlega ekki neitt.  Sit bara og stari á skjáinn og berst stundum við það eitt að slökkva ekki hreinlega á tölvunni vegna þess hversu óþolandi Georg Bjarnfreðarson er.  Það sem heldur manni gangandi er ekki bara stórkostlegt handrit og frábær uppbygging heldur einnig mögnuð persónusköpun og ótrúlegur leikur. (persónulegt met í háfleygum lýsingarorðum) Af öðrum ólöstuðum verð ég að segja að hann Pétur Jóhann á stjörnuleik, annar eins náttúrutalent hefur ekki komið fram síðan Eggert Þorleifsson, Jón er ýktur og óþolandi (og gerir það vel) og Jöri er frábær að vanda. 

Ef að þetta er það sem koma skal í íslensku sjónvarpi þá erum við í góðum málum.  

Fullyrðing

Ragnhildur Steinunn er fullkomin.

Frægasta fólkið í Reykjavík

Um síðustu helgi var ég á barnum með bróður mínum og í einum endanum glitti í kunnulegt andlit.  Ég vissi ekki hvert ég ætlaði þegar það rann upp fyrir mér að það tilheyrði glæpamanninum Aroni Pálma.  Ég fríkaði út, hringdi í Hannes og deildi við Gunna hvor okkar ætti að festa drenginn á filmu (síma).  Úr varð að hvorugur okkar þorði nálægt tröllinu og Droni náði (einhvern veginn) að komast óséður framhjá Hannesi út í nóttina.

Annars stakk Dunda upp á því að Sparisjóðurinn ætti að ráða Aron Pálma í vinnu sem einhverskonar maskot: Sparon Álmi.  (það eru allir komnir með leið á óheilbrigðu sambandi Króna og Krónu) 

Í gærkvöldi sá ég svo Steed Lord í rigningunni Á Grettisgötu, afferma steisjonbíl af marglitum hljóðfærum.  "á ég að taka sinþinn" spurði tattúveraði mjói gæinn og hélt á hvítu hljómborði.  Þessi feiti með bleiku sólgleraugun og derhúfuna sagði honum að taka allt.  Svala skýldi sér bakvið litríka hettupeysuna og sagði ekki neitt.   

ég skil ekki Steed Lord.